Η 8η Μαρτίου αναγνωρίστηκε επίσημα το 1977 από τον ΟΗΕ ως Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Δεν πρόκειται για τυπική, πανηγυρική επέτειο σαν αυτές που κατακλύζουν το ημερολόγιο ούτε για ημέρα που οι γυναίκες γιορτάζουν και διασκεδάζουν. Είναι μέρα μνήμης των αγώνων των γυναικών, μέρα αποτίμησης των κατακτήσεών τους, μέρα απολογισμού των αδικιών που υφίστανται οι γυναίκες σε παγκόσμιο επίπεδο και ενδυνάμωσης της μαχητικότητάς τους ενάντια στην εκμετάλλευση και στις διακρίσεις του φύλου.

Η κατοχύρωση της νομικής ισότητας των γυναικών μέσα από διεθνή νομικά κείμενα και εθνικούς νόμους των χωρών δυτικού πολιτισμού ?συμβαδίζει? με την κοινωνική πραγματικότητα ανισοτήτων και διακρίσεων εις βάρος των γυναικών τόσο στις χώρες αυτές όσο ?πολύ περισσότερο- στον υπόλοιπο κόσμο.

Σήμερα, δεν μπορούμε να ξεχνάμε την καταπίεση, που φτάνει μέχρι και τα όρια της φυσικής βίας, που υφίστανται εκατομμύρια γυναικών και κοριτσιών σε όλο τον κόσμο, που στερούνται βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, από την ελευθερία της αυτοδιάθεσης του σώματος και της ζωής μέχρι τη στέρηση της εκπαίδευσης, της μόρφωσης, της φροντίδας για τη μητρότητα και την υγεία, τη σκληρή εργασία που δεν ανταμείβεται, την ανέχεια, τη φτώχεια, τον πόλεμο. Τα πρώτα θύματα της απόλυτης φτώχειας, της βίας, του αναλφαβητισμού είναι πάντα τα κορίτσια και οι γυναίκες που λόγω της πολυπλοκότητας του ρόλου τους, πλήττονται ακόμη περισσότερο.  Τα παγκόσμια στοιχεία είναι συντριπτικά. Το 70% των ατόμων που ζουν σε συνθήκες φτώχειας είναι γυναίκες, τα 2/3 των αναλφάβητων είναι γυναίκες, το 80% των προσφύγων είναι γυναίκες και παιδιά. Από τα 63 εκατομμύρια παιδιά εκτός σχολείου το 53% είναι κορίτσια.  Όμως, τα κορίτσια που στερούνται την εκπαίδευση είναι πιο ευάλωτα στη φτώχεια, τον υποσιτισμό, τη βία, την κακοποίηση και εκμετάλλευση, την παράνομη εμπορία και διακίνηση, το AIDS και τη μητρική θνησιμότητα - μια κληρονομιά που μπορεί να περάσουν και στα δικά τους παιδιά.

Αλλά και στις δυτικές χώρες όπου είναι κατοχυρωμένη νομικά η ισότητα ανδρών και γυναικών, οι γυναίκες κατέχουν τη θλιβερή ?πρωτιά? στις απολύσεις, στην ανεργία, στη μερική απασχόληση, στις διακρίσεις στους μισθούς και την εργασιακή εξέλιξή τους.  Επιπλέον, η βία σε όλες τις μορφές της από σωματική παραβίαση ως σεξουαλική παρενόχληση προσλαμβάνει επικίνδυνες διαστάσεις ενάντια στις γυναίκες   στην εργασία, σε δημόσιους χώρους ακόμη και στην ίδια την οικογένεια.

Η παγκόσμια κοινότητα πρέπει να αφουγκραστεί τις τεράστιες αδικίες εις βάρος των γυναικών,  να αναγνωρίσει ότι η καθημερινότητά τους είναι σκληρή και άδικη και πέρα από την κατοχύρωση  της νομικής ισότητας να υιοθετήσει αποτελεσματικές πρακτικές που θα ανατρέψουν την κοινωνική πραγματικότητα των ανισοτήτων.

Εξάλλου,  η ισότητα των φύλων δεν είναι πολυτέλεια αλλά παράγοντας κοινωνικής συνοχής, δημοκρατίας και ποιότητας της καθημερινής ζωής των γυναικών και των ανδρών .